Mimo to, jak tylko sięgnę pamięcią, pisma Woltera bardzo mi się nie podobały, wydały mi się dzieciństwem. Mogę powiedzieć, że nic z tego wielkiego człowieka nigdy mi się nie podobało. Nie mogłem rozumieć wówczas, że on był prawodawcą i apostołem Francji, jej Marcinem Lutrem.

Niezwykła autobiografia Henriego Beyle (znanego pod pseudonimem Stendhal): Życie Henryka Brulard dostępna jest już w serwisie Wolne Lektury.

Tłumaczenie: Tadeusz Boy-Żeleński, redakcja oraz opatrzenie tekstu przypisami i motywami: Aleksandra Sekuła, skład: Paulina Choromańska.

Uderzało mnie zawsze, że w gazetach pisze się o wielu rzeczach, ale najmniej albo nic o tym, co jest ważne. Pisze się o katastrofach kolejowych całego świata, pisze się o ukąszeniu dziecka przez żmiję w stanie Ohio. Pisze się o bilansie handlowym, na którym nikt z czytelników się nie rozumie, a nie pisze się o bilansie dnia powszedniego, o bilansie ludzkiego szczęścia.

Od dziś w bibliotece Wolne Lektury dostępny jest zbiór felietonów Tadeusza Boya-Żeleńskiego Zmysły… zmysły…, w których autor poruszył m.in. tematykę miłości, religii, sztuki a także twórczości Stendhala i Mickiewicza.

Za opracowanie redakcyjne dziękujemy Małgorzacie Wrzesień oraz Pawłowi Koziołowi.

Mówiąc o tym padole płaczu, gdzie sprawy idą coraz gorzej, N… powiadał: „Czytałem gdzieś, że nie ma nic gorszego dla ludów, niż zbyt długie panowanie. Słyszę, że Bóg jest wieczny; to wszystko tłumaczy”.

  WIĘCEJ  

Kiedy przypadkiem, jadąc sam o zmroku kolaską pocztową, zechce się ktoś zadumać nad tajemnicami serca ludzkiego, będzie mógł osnuć swoje sądy dokoła szczegółów tej historii. Autor mówi wszystko, tłumaczy wszystko, nie zostawia nic wyobraźni czytelnika; spisał to w dwanaście dni po śmierci bohaterki (historia Wiktorii Accoramboni, księżnej Bracciano).

Polecamy naszym czytelnikom Kroniki włoskie Stendhala, których inspiracją były stare włoskie manuskrypty pełne przemocy i namiętności.

Zbiór opowiadań udostępniamy w tłumaczeniu Tadeusza Boya-Żeleńskiego a za redakcję dziękujemy Paulinie Choromańskiej, Dorocie Kowalskiej i Marii Ługowskiej.

Świat jest teatrem, aktorami ludzie,
Którzy kolejno wchodzą i znikają.
Każdy tam aktor niejedną gra rolę,
Bo siedem wieków dramat życia składa.

(Shakespeare, Jak wam się podoba)

  WIĘCEJ  

Nietzsche, jak Kant i Schopenhauer, był Polakiem! – mówi Gombrowicz (Kurs filozofii w sześć godzin i kwadrans).

To prowokacyjne stwierdzenie jest odpowiedzią na prowokację samego Nietzschego: deklarował on swą polskość, dystansując się od obywatelstwa pruskiego (ostatecznie demonstracyjnie został na własny wniosek bezpaństwowcem), lecz wśród jego przodków najsumienniejsi historycy-genealogowie nie doszukali się ani śladu Polaka. Tak czy inaczej, skoro Polak chętniej poznaje swojaków, może i Nietzschego sobie przyswoi, zaczynając chociażby od słów Zaratustry, piewcy wiedzy radosnej, co tańcząc schodzi z gór o poranku.
  WIĘCEJ  

Tym razem publikujemy następujące wiersze Kazimierza Przerwy-Tetmajera:

Na wiosnę, Rycerz, Pour passer le temps, Na pamiątkę, Słońce, Sierpniowe złote muchy…, Salamandra, Rzeka mistyczna, Pusty okręt, Psyche, Przez turnie, pustki…, Potok symboliczny, Pod Portici, Podczas wiatru z Tatr, Pochwała dawnej dzielności greckiej, Orzeł, Nimfy, O Greku, co znalazł złoty hełm, Refleksja.
  WIĘCEJ  

Aby uczcić setną rocznicę śmierci autora oraz 165 rocznicę jego urodzin, rok 2012 został ogłoszony Warszawskim Rokiem Prusa.

Z satysfakcją zawiadamiamy, że z tej okazji na wirtualne półki biblioteki internetowej Wolne Lektury trafiła kolejna publikacja z puli must-have: Placówka Bolesława Prusa.
  WIĘCEJ  

Powstanie Wesela przypomina poniekąd powstanie Pana Tadeusza tak, jak je kreśli tradycja. Wedle tradycji, Mickiewicz zamierzał napisać szlachecką anegdotę, która rozrosła mu się pod piórem w ów nieśmiertelny poemat i stała się żywym wcieleniem Polski. Można by podejrzewać, iż Wyspiański, biorąc pióro do ręki, zamierzał tu napisać złośliwy pamflecik na swoich znajomych; w trakcie pisania geniusz poezji porwał go za włosy i ściany Bronowickiego dworku rozszerzyły się — niby nowe Soplicowo — w symbol współczesnej Polski.

  WIĘCEJ