Około lata Pańskiego 1400 panowało w Nowogródku, Słonimie i Lidzie możne i potężne książę na imię Koriat, u tego zasię była córka jedynaczka, arcy-nadobna niewiasta; zwano ją Żywila, to jest Diana: gdyż i gładkością prawie cudną boginiej tej równała się, i myślano pospolicie, iż ku małżeńskim ślubom znaczne wstręty miała;

Tymi słowami Adam Mickiewicz rozpoczyna swoją powiastkę o Żywili. To  historia, która traktuje o dziejach państwa litewskiego, a która została stworzona przez autora w bardzo młodym wieku (miał wtedy 20 lat!). Z opracowań wynika, że opisując losy bohaterów z dawnych epok, Mickiewicz odwoływał się do czasów sobie współczesnych, podtrzymując w obywatelach patriotyzm i niechęć do zaborców. Żywila jest jednym z takich utworów.
Zachęcamy do zapoznania się z tym krótkim tekstem, za którego redakcję dziękujemy Paulinie Choromańskiej i Pawłowi Koziołowi.

Informację przygotowała Paulina Ołtusek.